هادرون تایمردار نوع خاصی از هادرون‌ها است که دارای ویژگی‌های زیر می‌باشد:

1. عمر محدود: هادرون‌های تایمردار دارای عمر محدودی هستند و پس از مدت زمان کوتاهی (معمولاً در مقیاس پیکوثانیه یا نانوثانیه) تجزیه می‌شوند. این ویژگی ناشی از ناپایداری ذرات بنیادی تشکیل‌دهنده‌ی آنهاست.
2. تجزیه به ذرات سبک‌تر: هادرون‌های تایمردار به طور طبیعی به ذرات سبک‌تر و پایدارتر تجزیه می‌شوند. این تجزیه معمولاً از طریق برهمکنش‌های ضعیف هسته‌ای رخ می‌دهد و به ذراتی مانند پیون‌ها، میون‌ها و نوترینوها منجر می‌شود.
3. جرم قابل توجه: هادرون‌های تایمردار دارای جرم قابل توجهی نسبت به ذراتی که به آنها تجزیه می‌شوند، هستند. جرم آنها باعث می‌شود که انرژی آزاد شده در فرآیند تجزیه، بالا باشد.
4. نقش در فیزیک ذرات: مطالعه هادرون‌های تایمردار برای درک بهتر از ساختار و تعاملات بنیادی ذرات مهم است. آنها در آزمایش‌های فیزیک ذرات، به ویژه در شتاب‌دهنده‌های ذرات مانند سرن (CERN) و برخورددهنده‌های هادرونی بزرگ (LHC)، مورد مطالعه قرار می‌گیرند.
5. حساسیت به نیروهای بنیادی: هادرون‌های تایمردار تحت تأثیر نیروهای بنیادی قوی، ضعیف و الکترومغناطیسی قرار دارند. نیروی قوی نقش مهمی در تشکیل و پایداری اولیه هادرون‌ها دارد، در حالی که نیروی ضعیف مسئول تجزیه آنها است.
6. مثال‌های شناخته شده: برخی از هادرون‌های تایمردار شناخته شده شامل مزون‌های B و D، که به کوارک‌های سنگین (کوارک b و c) وابسته هستند، می‌باشند. این مزون‌ها برای بررسی نقض CP و مطالعه برهمکنش‌های ضعیف مهم هستند.

هادرون‌های تایمردار به دانشمندان امکان می‌دهند تا با مطالعه رفتار و تجزیه آنها، به درک عمیق‌تری از نیروها و ذرات بنیادی که جهان را تشکیل می‌دهند، دست یابند.